ஸ்ரீ:
ஸ்ரீமதே ராமானுஜாய நம:
திருமங்கையாழ்வார் அருளிச்செய்த
திருக்குறுந்தாண்டகம்
203 2:
நிதியினைப் பவளத் தூணை நெறிமையால் நினைய வல்லார்,
கதியினைக் கஞ்சன் மாளக் கண்டுமுன் ஆண்ட மாளும்,
மதியினை மாலை வாழ்த்தி வணங்கியென் மனத்து வந்த,
விதியினைக் கண்டு கொண்ட தொண்டனேன் விடுகி லேனே (2) 1
2033:
காற்றினைப் புனலைத் தீயைக் கடிமதி ளிலங்கை செற்ற
ஏற்றினை, இமயம் மேய எழில்மணித் திரளை, இன்ப
ஆற்றினை அமுதந் தன்னை அவுணனா ருயிரை யுண்ட
கூற்றினை, குணங்கொண் டுள்ளம் கூறுநீ கூறு மாறே. 2
2034:
பாயிரும் பரவை தன்னுள் பருவரை திரித்து, வானோர்க்
காயிருந் தமுதங்க் கொண்ட அப்பனை எம்பி ரானை,
வேயிருஞ்சோலை சூழ்ந்து விரிகதி ரிரிய நின்ற,
மாயிருஞ்சோலை மேய மைந்தனை வணங்கி னேனே. 3
2035:
கேட்கயா னுற்ற துண்டு கேழலா யுலகங்க் கொண்ட,
பூக்கெழு வண்ண நாரைப் போதரக் கனவில் கண்டு,
வாக்கினால் கருமந் தன்னால் மனத்தினால் சிரத்தை தன்னால்,
வேட்கை மீதூர வாங்கி விழுங்கினேற் கினிய வாறே. 4
2036:
இரும்பனன் றுண்ட நீர்போல் எம்பெரு மானுக்கு, என்றன்
அரும்பெற லன்பு புக்கிட் டடிமைபூண் டுய்ந்து போனேன்,
வரும்புயல் வண்ண னாரை மருவியென் மனத்து வைத்து,
கரும்பினின் சாறு போலப் பருகினேற் கினிய லாறே 5
2037:
மூவரில் முதல்வ நாய ஒருவனை யுலகங் கொண்ட,
கோவினைக் குடந்தை மேய குருமணித் திரளை, இன்பப்
பாவினைப் பச்சைத் தேனைப் பைம்பொன்னை யமரர் சென்னிப்
பூவினை, புகழும் தொண்டர் எஞ்சொல்லிப் புகழ்வர் தாமே? 6
2038:
இம்மையை மறுமை தன்னை எமக்குவீ டாகி நின்ற,
மெய்ம்மையை விரிந்த சோலை வியந்திரு வரங்கம் மேய,
செம்மையைக் கருமை தன்னைத் திருமலை ஒருமை யானை,
தன்மையை நினைவா ரென்றன் தலைமிசை மன்னு வாரே. 7
2039:
வானிடைப் புயலை மாலை வரையிடைப் பிரசம் ஈன்ற,
தேனிடைக் கரும்பின் சாற்றைத் திருவினை மருவி வாழார்,
மானிடப் பிறவி யந்தோ. மதிக்கிலர் கொள்க, தந்தம்
ஊனிடைக் குரம்பை வாழ்க்கைக் குறுதியே வேண்டி னாரே. 8
2040:
உள்ளமோ ஒன்றில் நில்லாது ஓசையி னெரிநின் றுண்ணும்
கொள்ளிமே லெறும்பு போலக் குழையுமா லென்ற னுள்ளம்,
தெள்ளியீர். தேவர்க் கெல்லாம் தேவரா யுலகம் கொண்ட
ஒள்ளியீர், உம்மை யல்லால் எழுமையும் துணையி லோமே. 9
2041:
சித்தமும் செவ்வை நில்லா தெஞ்செய்கேன் தீவி னையேன்,
பத்திமைக் கன்பு டையேன் ஆவதே பணியா யந்தாய்,
முத்தொளி மரத கம்மே. முழங்கொளி முகில்வண் ணா,என்
அத்த.நின் னடிமை யல்லால் யாதுமொன் றறிகி லேனே. 10
2042:
தொண்டெல்லாம் பரவி நின்னைத் தொழுதடி பணியு மாறு
கண்டு, தான் கவலை தீர்ப்பான் ஆவதே பணியா யெந்தாய்,
அண்டமா யெண்டி சைக்கும் ஆதியாய் நீதி யான,
பண்டமாம் பரம சோதி. நின்னையே பரவு வேனே. 11
2043:
ஆவியயை யரங்க மாலை அழுக்குரம் பெச்சில் வாயால்,
தூய்மையில் தொண்ட னேன்நான் சொல்லினேன் தொல்லை நாமம்,
பாவியேன் பிழத்த வாறென் றஞ்சினேற் கஞ்ச லென்று
காவிபோல் வண்ணர் வந்தென் கண்ணுளே தோன்றினாரே 12
2044:
இரும்பனன் றுண்ட நீரும் போதரும் கொள்க, என்றன்
அரும்பிணி பாவ மெல்லாம் அகன்றன என்னை விட்டு,
சுரும்பமர் சோலை சூழ்ந்த அரங்கமா கோயில் கொண்ட,
கரும்பினைக் கண்டு கொண்டென் கண்ணிணை களிக்கு மாறே 13
2045:
காவியை வென்ற கண்ணார் கலவியே கருதி, நாளும்
பாவியே னாக வெண்ணி அதனுள்ளே பழுத்தொ ழிந்தேன்,
தூவிசேர் அன்னம் மன்னும் சூழ்புனல் குடந்தை யானை,
பாவியென் பாவி யாது பாவியே னாயி னேனே. 14
2046:
முன்பொலா இராவ ணன்றன் முதுமதி ளிலங்கை வேவித்து,
அன்பினா லனுமன் வந்தாங் கடியிணை பணிய நின்றார்க்கு,
என்பெலா முருகி யுக்கிட் டென்னுடை நெஞ்ச மென்னும்,
அன்பினால் ஞான நீர்கொண் டாட்டுவ னடிய னேனே. 15
2047:
மாயமான் மாயச் செற்று மருதிற நடந்து, வையம்
தாயமா பரவை பொங்கத் தடவரை திரித்து, வானோர்க்
கீயுமால் எம்பி ரானார்க் கென்னுடைச் சொற்க ளென்னும்,
தூயமா மாலை கொண்டு சூட்டுவன் தொண்ட னேனே 16
2048:
பேசினார் பிறவி நீத்தார் பேருளான் பெருமை பேசி,
ஏச்னார் உய்ந்து போனார் என்பதிவ் வுலகின் வண்ணம்,
பேசினேன் ஏச மாட்டேன் பேதையேன் பிறவி நீத்தற்கு,
ஆசையோ பெரிது கொள்க அலைகடல் வண்ணர் பாலே 17
2049:
இளைப்பினை யியக்கம் நீக்கி யிருந்துமுன் னிமையைக் கூட்டி,
அளப்பிலைம் புலன டக்கி அன்பவர் கண்ணே வைத்து,
துளக்கமில் சிந்தை செய்து தோன்றலும் சுடர்விட்டு, ஆங்கே
விளக்கினை விதியில் காண்பார் மெய்ம்மையே காண்கிற் பாரே 18
2050:
பிண்டியார் மண்டை ஏந்திப் பிறர்மனை திரிதந் துண்ணும்,
உண்டியான் சாபம் தீர்த்த ஒருவனூர், உலக மேத்தும்
கண்டியூர் அரங்கம் மெய்யம் கச்சிபேர் மல்லை என்று
மண்டினார், உய்யல் அல்லால் மற்றையார்க் குய்ய லாமே? (2) 19
2051:
வானவர் தங்கள் கோனும் மலர்மிசை அயனும், நாளும்
தேமலர் தூவி ஏத்தும் சேவடிச் செங்கண் மாலை,
மானவேல் கலியன் சொன்ன வண்டமிழ் மாலை நாலந்தும்,
ஊனம தின்றி வல்லார் ஒளிவிசும் பாள்வர் தாமே (2) 20
