மனிதர்களிடையே விசித்திரமான கதாபாத்திரங்கள் உள்ளன. சிலர் முடியாததை விரும்புகிறார்கள். இழந்த விஷயங்களைப் பற்றி சிலர் புலம்புகிறார்கள். இந்த இரண்டு வகைகளும் வெறுமனே அறியாதவை.
பெறமுடியாத ஒரு பொருளை எவ்வளவு தீவிரமான ஆசை இருந்தாலும் பெற முடியாது என்பது உண்மை. அப்படிப்பட்ட ஏக்கத்தில் என்ன பயன்? உதாரணமாக, நிலவொளி நமக்கு மிகுந்த மகிழ்ச்சியைத் தருகிறது. அதன் காரணமாக, சந்திரனை நமது வாசல் படிகளில் வைக்க ஆசைப்பட முடியுமா?
அதேபோல், இழந்த பொருள்களுக்காக அழுது பயனில்லை. இதுபோன்ற சூழ்நிலைகளில் சிலர் அதிகமாக துக்கப்படுகிறார்கள்.
நெருங்கிய மற்றும் அன்பானவர்களின் மரணத்தால் சிலர் அதிகமாக துக்கப்படுகிறார்கள். மற்றவர்கள் விரும்பிய பொருட்களை இழந்தால் பெரிதும் பாதிக்கப்படுகின்றனர். அவர்களும் திரும்பி வரவில்லை; இழந்த விஷயங்கள் திரும்பப் பெறப்படவில்லை.
இத்தகைய சூழ்நிலைகளில், இழப்பை நினைத்து அழுவது அறியாமையே தவிர வேறில்லை. சிலர் பாதிக்கப்படும்போது சமநிலையை இழந்து பகவானின் மற்றும் சாஸ்திரங்களின் செயல்திறனைப் பற்றி ஆச்சரியப்படுகிறார்கள்.
நம் செயல்களின் விளைவுகளை (கர்ம பலம்) நாம் மட்டுமே சுமக்க வேண்டும், மற்றவர்களைக் குற்றம் சொல்லக்கூடாது. அவ்வாறு செய்வது அறியாமை. எனவே, அறியாமைக்கு இடமளிக்காமல் அனைவரும் புத்திசாலித்தனமாக செயல்பட வேண்டும்.
